Ο καλύτερος αισθητήρας παρκαρίσματος!

Εύχρηστος, φθηνός και αποτελεσματικός!

ΠΗΓΗ: tromaktiko.blogspot.com

Ελληνική Οικογένεια

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια. Είναι ο αγαπηµένος µου µπαµπάς, η αγαπηµένη µου µαµά, ο αγαπηµένος µου αδελφός. Τον αγαπηµένο µου µπαµπά δεν….τον ßλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα µεσάνυχτα.

Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 µ. µ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω – γύρω το τετράγωνο µέχρι να ßρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούµενος και καθόλου δεν µοιάζει µε τους µπαµπάδες των διαφηµίσεων που µπαίνουν µέσα µε δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εµάς λέει: «Άι σιχτίρι,το κωλοκράτος µου µέσα!!» και ßροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπηµένη µου µαµά δεν τη ßλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι µε το λεωφορείο. Και µετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, µαγειρεύει και ßρίζει τον µπαµπά που δεν πήρε τυρί τριµµένο από το σούπερ µάρκετ. Και δεν µοιάζει καθόλου µε τις µαµάδες των διαφηµίσεων, γιατί δεν µαγειρεύει ßαµµένη ούτε µε ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουµε το µπλουζάκι µε σοκολάτες δεν γελάει χαρούµενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά µας λέει: «Ε, ßέßαια. Άµα έχετε τη δουλάρα!! Άντε ßγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέµε, την τύχη µου που στραßώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπηµένο µου αδελφό δεν τον ßλέπω ποτέ, γιατί λείπουµε κι οι δυο στο σχολείο και µετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και µετά κλείνεται στο δωµάτιό του και µετά ανοίγει το κοµπιούτερ του και µετά ψάχνει γυµνές κυρίες και µετά τις ßρίσκει και µετά χαίρεται.

Ο µπαµπάς µου, η µαµά µου, ο αδελφός µου κι εγώ είµαστε µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια και κάθε Κυριακή µεσηµέρι κάνουµε ένα πολύ αγαπηµένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουµε όλο τον χρόνο να τσακωθούµε µεταξύ µας. Ο µπαµπάς µαλώνει τον αδελφό µου που δεν διαßάζει αρκετά και µετά µαλώνει εµένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και µετά η µαµά µαλώνει τον µπαµπά µου γιατί µας µαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και µετά η µαµά µου µαλώνει τον αδελφό µου που πετάει τα µποξεράκια του στη µοκέτα κι έχει και τη µέση της και µετά µαλώνει εµένα που θέλω να µου πάρουνε κινητό. Και µου λέει: «Έκανε κι η µύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 µέρες µικρότερη;». Κι η µαµά µου µού λέει: «Δεν µε νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εµένα µε νοιάζει τι κάνει το δικό µου το παιδί». Και φωνάζει και ο µπαµπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η µαµά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουµε». Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να µη σ’ άκουσαν!». Κι η µαµά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν µιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται µόνο τα πιρούνια, τα µαχαίρια κι ο αδελφός µου που κάνει κλάπα κλούπα µε τη γλώσσα του. Κι η µαµά τού λέει: «Δεν µπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός µου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η µαµά µου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουµε». Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Μπορείς να σταµατήσεις µία στιγµή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το µπουρ µπουρ µπουρ, µες στ´ αυτί µου;; Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η µαµά µου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κοµµάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ µέσα, µια καλή κουßέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες». Κι η µαµά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που µας χρωστάγανε, µας πήραν και το ßόδι». Kι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαµε ßόδι και µας το πήρανε;». Κι ο αδελφός µου µού λέει: «Είσαι µαλακισµένο». Κι εγώ ßάζω τα κλάµατα και λέω: «Με λέει µαλακισµένο!!!». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου µαλακισµένο». Κι ο αδελφός µου λέει: «Αφού είναι!» Κι η µαµά µου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ µέσα!». Κι ο αδελφός µου της λέει: «Όταν τις λέει ο µπαµπάς είναι καλά;». Κι η µαµά µου λέει στον µπαµπά µου: «Ορίστε, είδες το παράδειγµα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο µπαµπάς µου λέει: «Μια µπουκιά δεν µπορούµε να φαρµακώσουµε σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η µαµά µου του λέει: «Τι µπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άµα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου µαγειρεύει η Βιßή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιßή;». Κι η µαµά λέει: «Ποια είναι η Βιßή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιßή, Μανώλη». Κι ο πατέρας µου λέει: «Η κυρία Βιßή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος κι η µάνα σας είναι µια τρελή γυναίκα». Κι η µαµά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουµε µεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιßή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο µπαµπάς λέει: «Γυρίζουµε µεσάνυχτα, διότι τα µεσάνυχτα ßρίσκουµε να παρκάρουµε. Άντε να δούµε πού θα φτάσει ο πληθωρισµός πια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ». Κι ο µπαµπάς της λέει: «Τι θα µου ´λεγες εσύ;». Κι η µαµά του λέει: «Το δισάκι µου στον ώµο, για τον δρόµο, για τον δρόµο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η ßροχή χαλάζι, δεν µε νοιάζει, δεν µε νοιάζει ει ει ει ει ». Κι ο µπαµπάς κι η µαµά µού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταµατάω.

ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ µια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός µου λέει: «Έφαγα, πάω µέσα». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώµε όλοι µαζί σαν οικογένεια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι». Και καθόµαστε όλοι εκεί που καθόµαστε.

Noam Chomsky: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν έγινε τυχαία.

Και στις δέκα τεχνικές θα αναγνωρίσει κανείς τη δική του καθημερινότητα, τη δική του πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια της ευημερίας μας. Δικαίως συμπεραίνει κανείς ότι όλα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχαν σχεδιάσει.

Όλες οι τεχνικές εφαρμόστηκαν πάνω μας και σήμερα πια μπορούμε να πούμε ότι αποδειχθήκαμε τα ιδανικά πειραματόζωα!

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομία, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται• να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα• τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτ’απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρ ό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους»

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..

Δύσκολος καιρός για...... ιδεολόγους. (Μέρος 1ο)

Δύσκολοι καιροί...έχει τελειώσει πλέον η υπομονή των ανθρώπων. Εκνευρισμός, γκρίνια, μα το καλύτερο μου είναι όταν βρίσκομαι δίπλα σε "πηγαδάκι" που έχει ως θέμα την κρίση, την κοινωνία, την Ελλάδα όπως και να το κάνουμε, γιατί ξέρουμε ότι όλες αυτές οι συζητήσεις καταλήγουν στα κομματικά-ιδεολογικά. Αναπόφευκτο παραδέξου το! Τέλος ο πρόλογος λοιπόν, θέλω να γράψω σε αυτό το άρθρο δυο λόγια για τον ''ιδεολόγο" ΄Ελληνα χωρίς να κάνω αναφορά (εντάξει ίσως να κάνω μία) στους αρχι-ιδεολόγους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. 

Κατ'αρχάς ας παραδεχτούμε πως το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτή την χώρα δεν έχουν παιδεία, στη συνέχεια ας παραδεχτούμε πως το μεγαλύτερο μέρος αυτών που έχουν έστω την στοιχειώδη παιδεία, δεν έχουν πολιτική παιδεία. Και όπως αυτό δεν είναι ψέματα, δεν είναι και εξ ολοκλήρου δικό μας λάθος. (βλ. παιδεία)

Τώρα ας εξετάσουμε δυο έννοιες, την απολιτικοποίηση και την πολιτικοποίηση : 

Πολιτικοποίηση, είναι η δημιουργία συνείδησης του πολίτη για την κοινωνική και οικονομική υποδομή της πολιτικής ομάδας που κυβερνά τον τόπο, για τον κοινωνικό κι οικονομικό προσανατολισμό της εξουσίας, για τη θέση του μέσα στην πολιτική πορεία της χώρας και για τις δυνατότητές του να επηρεάσει την πορεία αυτή με τη δική του υπεύθυνη συμμετοχή στο δημόσιο βίο,  ii) σημαίνει, επίσης, την υπεύθυνη επιλογή απ’ τους ίδιους τους πολίτες των αξιότερων αντιπροσώπων του δικού τους πολιτικού προσανατολισμού για τη διαχείριση των κοινών. Ταυτίζεται, επομένως, με την ανάπτυξη της κρίσης και της διαλεκτικής σκέψης, την κατανόηση των ιδεολογικών αποχρώσεων, την ανάληψη πρωτοβουλίας μέσα στους κοινούς χώρους.

(Πηγή  www.arnos.gr)

Απολιτικοποίηση είναι η αδιαφορία για τα κοινά, η απάθεια σχετικά με τα πολιτικά ζητήματα.

Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την πολιτική : 

• Με αδιαφορία, απάθεια
• υπευθυνότητα, συμμετοχή στα κοινά με γνώμονα το κοινό καλό
• έντονα πολιτικοποιημένοι, με παρωπίδες 

Οι κύριοι φορείς κοινωνικοποίησης : 

• ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης)
• Εκπαίδευση (αυτό το σάπιο πράγμα τέλος πάντων)
• Οικογένεια ("φερέφωνα γονέων")
• Κοινωνικός περίγυρος 

Ο άνθρωπος που ξεκινάει να πολιτικοποιείται γύρω στα 17, αν καταφέρει να ξεφύγει από το να γίνει φερέφωνο των γονέων ή από το να ακολουθήσει τις 
πεποιθήσεις του μεγάλου αδερφού, θα προσπαθήσει στη συνέχεια να κρατηθεί στον 

"ίσιο δρόμο" 

χωρίς να επηρεάζεται από προπαγανδιστές καθηγητές και διάφορα άλλα ερεθίσματα στο σχολείο. Στη συνέχεια πρέπει να αγνοήσει τις παρατάξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ταυτόχρονα να μην επηρεάζεται από τους φίλους του. Α, και όλα αυτά αφού έχει δημιουργήσει αντισώματα για τον ιό που ακούει στο όνομα ΜΜΕ (είτε τηλεόραση είτε ίντερνετ κτλ)  .  

* Ως ίσιος δρόμος περιγράφεται η πολιτική ανεξαρτησία από κόμματα ιδεολογίες και μπούρδες, δηλαδή είναι οι αποφάσεις για το κοινό καλό, το ανοιχτό μυαλό και η ευελιξία σε θέματα ψήφου.

Λόγω έκτασης το κείμενο θα παρατεθεί σε δύο μέρη. Το 2ο θα είναι έτοιμο σε ολίγες μέρες.

Εις το επανιδείν,

Inkognitos

Ποτέ μη παίζεις με το κανόνι σου κοντά σε σπίτι!

Όχι πως είχε κάποιος από σας σκοπό να το κάνει αλλά λέμε τώρα...

http://www.youtube.com/watch?v=fjNB-9a8aGo&feature=player_embedded

ΠΗΓΗ : tromaktiko.gr 

Ο Mr Freeman παίζει με το μυαλό σου...και του αρέσει

Κάθε φορά που βλέπω κάποιο επεισόδιο του Mr. Freeman νιώθω πολύ περίεργα. Νιώθεις σαν να σε πολιορκούν με διάφορα πράγματα για να σκεφτείς. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ο δημιουργός καταφέρνει σε κάθε φράση του  Freeman να περάσει κάποιο μήνυμα χωρίς όμως η ταχύτητα με την οποία μιλάει και το περιεχόμενο των μηνυμάτων να βοηθάνε στην κατανόηση αυτών. Επομένως είναι λογικό να χρειάζεται να το δεις και να το ξαναδείς για "πιάσεις" κρυμμένα μηνύματα. 

Στην συνέχεια παραθέτω ένα από τα καλύτερα επεισόδια του αινιγματικού "ξερόλα"  Mr. Freeman .

Φιλική συμβουλή : Προσπάθησε να παρατηρείς τα πάντα στο βίντεο.

Εις το επανιδείν