Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε...

Οι Κινέζοι αποστρέφονται τη Foxconn

Απασχόληση 14χρονων μαθητών, διαμονή σε κοιτώνες και αυστηρή πειθαρχία για 1,2 εκατ. εργαζομένους

1,2 εκατομμύρια εργάτες της Foxconn ξοδεύουν τον «ελεύθερο χρόνο» τους εντός των τειχών που περικλείουν τα εργοστάσια, τους κοιτώνες και τους χώρους αναψυχής των «απαγορευμένων πόλεων» της εταιρείας

Θύμα του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να πέσει η Foxconn, ο κινεζικός κολοσσός που κατασκευάζει κινητά τηλέφωνα και κάθε είδους γκάτζετ, τα οποία καταναλώνουν αφειδώς Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. Η πλέον εμβληματική βιομηχανία της ασιατικής χώρας μοιάζει να ξεμένει από νέους υπαλλήλους, καθώς η δημογραφική εξέλιξη στην Κίνα υπαγορεύεται από την πολιτική του ενός παιδιού ανά οικογένεια ενώ την ίδια στιγμή μειώνεται το κύμα των εσωτερικών μεταναστών που αναζητούν εργασία στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες. Η στρατιωτικού τύπου διαμονή σε «πόλεις-εργοστάσια» μακριά από τη μόνιμη κατοικία των εργαζομένων, η εντατική απασχόληση, τα εξαντλητικά ωράρια και οι χαμηλοί μισθοί (παρά τις αυξήσεις που συμφωνήθηκαν τους τελευταίους μήνες) φαντάζουν πλέον λιγότερο ελκυστικά από ό,τι στο παρελθόν.

Η συμπλοκή μεταξύ εργαζομένων και υπαλλήλων φύλαξης στο εργοστάσιο Ταϊγουάν στα τέλη Σεπτεμβρίου, η οποία κατέληξε σε εκτεταμένες αιματηρές συμπλοκές και καταστροφές έξω από τη μονάδα παραγωγής, ήταν το πιο πρόσφατο επεισόδιο της υφέρπουσας δυσαρέσκειας που επικρατεί στο προσωπικό. Οπως αναφέρουν σε εκτενή ανάλυση οι «Financial Times» «οι νέοι έχουν σήμερα υψηλότερες προσδοκίες από τους γονείς τους» και δεν είναι διατεθειμένοι να συνεχίσουν να ζουν ως «είλωτες σε εργοστάσια» όπως έκαναν οι πρόγονοί τους στα χωράφια.

Η Foxconn είναι ένα απέραντο εργοτάξιο εντατικοποιημένης παραγωγής με εξαντλητικά ωράρια, σιδηρά πειθαρχία στην ιεραρχία και τους κανονισμούς και στρατιωτικού τύπου διαβίωση για τους εργαζομένους. Οι περίπου 1,2 εκατομμύρια εργάτες της ταϊβανέζικης επιχείρησης ξοδεύουν τον «ελεύθερο χρόνο» τους εντός των τειχών που περικλείουν τα εργοστάσια, τους κοιτώνες και τους χώρους αναψυχής των «απαγορευμένων πόλεων» της Foxconn.

Η σκοτεινή πλευρά της κινεζικού τύπου ανάπτυξης επανήλθε στο προσκήνιο με αφορμή την αποκάλυψη ότι η εταιρεία απασχολεί δεκάδες χιλιάδες ανηλίκους τους οποίους «στρατολογεί» σε σχολεία υπό την ανοχή των τοπικών Αρχών. Και να φανταστεί κανείς ότι οι υπεύθυνοι της εταιρείας δήλωναν πρόσφατα ότι οι συνθήκες απασχόλησης δεν μοιάζουν πλέον με αυτές που επικρατούσαν ως το 2010, όταν οι εργαζόμενοι πηδούσαν από τα παράθυρα βάζοντας τέλος στη ζωή τους.

Τον περασμένο Αύγουστο δημοσιεύθηκε η έκθεση της αμερικανικής υπηρεσίας Fair Labor Association την οποία είχε παραγγείλει η Apple για να διαπιστώσει τις πραγματικές συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα εργοστάσια της Foxconn δύο χρόνια μετά τις αλυσιδωτές αυτοκτονίες 13 εργαζομένων της εταιρείας. Η σχετική έκθεση ανέφερε ότι «οι συνθήκες βελτιώνονται» καθώς η μέση υπερωριακή απασχόληση έχει μειωθεί από τις 80 στις 60 ώρες τον μήνα (ανά υπάλληλο).

Διαπίστωνε ωστόσο ότι μένουν ακόμη πολλά να γίνουν σχετικά με τις παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Αλλωστε και ο ειδικός σύμβουλος της διοίκησης της εταιρείας Λουίς Γου παραδέχτηκε αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του κειμένου ότι «χρειάζεται χρόνος» για να γίνουν οι αλλαγές.

Ωστόσο στις αρχές του μήνα μια νέα αποκάλυψη επιβεβαίωσε ότι το προσωπικό της μεγαλύτερης βιομηχανίας παγκοσμίως που αναλαμβάνει εργολαβικά την κατασκευή ηλεκτρονικών συσκευών απασχολείται ακόμη με «μεσαιωνικές συνθήκες».

Η διοίκηση της εταιρείας παραδέχτηκε υπό την πίεση ακτιβιστικών οργανώσεων ότι απασχολεί ανηλίκους ως και 14 ετών με τη μορφή «απασχόλησης για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας» στο εργοστάσιο της Γιαντάι στη βορειοανατολική επαρχία Σαντόνγκ. Ασφαλώς οι μαθητές δεν υπέγραφαν καμία «σύμβαση μαθητείας» αλλά «προσλαμβάνονταν» υποχρεωτικά και με συνοπτικές διαδικασίες από σχολεία της περιοχής. Μάλιστα υπήρξαν μαρτυρίες στον κινεζικό Τύπο σύμφωνα με τις οποίες κάποιοι διευθυντές έκλειναν τα σχολεία τους προκειμένου να απασχοληθούν όλοι οι μαθητές στο τοπικό εργοστάσιο της ταϊβανέζικης εταιρείας. Οπως αναφέρει στους «New York Times» η Ντέμπι Τσαν Ζε Γουάν του οργανισμού Ενάντια στις Αθέμιτες Εργοδοτικές Πρακτικές «το να κάνει ένα παιδί την ίδια μηχανική κίνηση επί 12 ώρες προφανώς δεν αποτελεί εκπαίδευση». Το χειρότερο βέβαια είναι ότι οι περίπου 32.000 μαθητές που είχαν προσληφθεί στο συγκεκριμένο εργοστάσιο δέχονταν ακόμη και απειλές προκειμένου να μην εγκαταλείψουν τις θέσεις εργασίας τους.

Η εταιρεία ομολόγησε επίσης ότι υπήρξαν «παράνομες πρακτικές» λόγω της έλλειψης προσωπικού που παρατηρήθηκε το προηγούμενο διάστημα. Η Foxconn βρίσκεται πράγματι υπό ασφυκτική πίεση από την Apple προκειμένου να ανταποκριθεί στην αυξημένη ζήτηση της νέας έκδοσης του iPhone.

Στρατιωτική ζωή στις εγκαταστάσεις της εταιρείας
Οι εργαζόμενοι είναι παντού και πάντα επιτηρούμενοι είτε από το προσωπικό ασφαλείας είτε από κάμερες
Οι εργαζόμενοι δουλεύουν ασταμάτητα και παρακολουθούνται μέρα-νύχτα από security και κάμερες.

Η είσοδος θυμίζει πύλη κέντρου νεοσυλλέκτων. Βαριές μεταλλικές πόρτες και πανύψηλα κάγκελα περιβάλλουν μια αχανή έκταση χιλιάδων στρεμμάτων όπου ορθώνεται μια από τις δεκάδες «απαγορευμένες πόλεις της Foxconn. Κανείς «παρείσακτος» δεν μπορεί να βρεθεί μέσα στις εγκαταστάσεις της εταιρείας. Ετσι ο μόνος τρόπος για να παρεισφρήσει κάποιος δημοσιογράφος είναι να υποδυθεί τον υποψήφιο για πρόσληψη. Αυτό έκανε ένας έμπειρος συντάκτης της κινεζικής εφημερίδας «Shanghai Evening Post» προκειμένου να ζήσει από κοντά τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργατών στο εργοστάσιο στην Ταϊγουάν. Εκεί όπου τον περασμένο Μάρτιο ξέσπασαν βίαιες διαμαρτυρίες από τους εργαζομένους. Ο δημοσιογράφος άντεξε μόλις 10 μέρες στο εργοστάσιο. Η πρώτη του νύχτα στον κοιτώνα ήταν μια απολύτως τραυματική εμπειρία. Οι κατσαρίδες έκαναν βόλτα μέσα στον θάλαμο, τα σκεπάσματα που του δόθηκαν ήταν βρώμικα ενώ ο χώρος ανέδιδε τη δυσοσμία της κλεισούρας και της ακαθαρσίας. Οταν ξύπνησε διαπίστωσε ότι τα μεγάλα παράθυρα ήταν ερμητικά κλεισμένα από χοντρά κάγκελα. Η σύμβαση εργασίας που του δόθηκε τη δεύτερη μέρα ανέφερε ελάχιστα στοιχεία για τους όρους εργασίας αλλά περιείχε σαφείς περιορισμούς ασφαλείας για τη «μη αποκάλυψη στοιχείων σε τρίτους που αφορούν τεχνικά ή οικονομικά στοιχεία, το ανθρώπινο δυναμικό ή τα στατιστικά της παραγωγής».

Την πρώτη μέρα που βρέθηκε μπροστά σε μια γραμμή παραγωγής κατάλαβε ότι ο βασικός κανόνας που πρέπει να ακολουθεί ένας εργαζόμενος στη Foxconn είναι «η απόλυτη και αδιαμαρτύρητη πειθαρχία». Ο ίδιος εργάστηκε στη μονάδα συναρμολόγησης του iPhone 5. Κάθε τρία δευτερόλεπτα περνούσε από μπροστά του μια συσκευή στην οποία έπρεπε να «κουμπώσει» ένα μεταλλικό εξάρτημα. Επειτα από πολύωρη συνεχή εργασία ο πόνος στα δάχτυλα και το πιάσιμο στα χέρια ήταν αφόρητα. Ενας από τους «νεοφερμένους» που δεν άντεξε, στάθηκε λίγο πιο πίσω για να ξεκουραστεί. Η τιμωρία ήταν άμεση από τον επιβλέποντα της γραμμής ο οποίος επέβαλε μια «σχολικού τύπου» τιμωρία: να μείνει όρθιος στη γωνία για 10 λεπτά. Ακόμα και η «επίσκεψη» στην τουαλέτα προϋποθέτει τη σχετική έγκριση του επιστάτη και μόνο οι πιο αποδοτικοί εργάτες δικαιούνται δεκάλεπτο διάλειμμα κάθε δύο ώρες εργασίας. Οι υπόλοιποι πρέπει να αντέξουν τη συνεχή εργασία επί επτά ώρες χωρίς να μιλάνε στον διπλανό τους, χωρίς να κοιτάζουν το κινητό τους, χωρίς να διαμαρτυρηθούν για οτιδήποτε. Χωρίς ανάσα.

Η ζωή έξω από το εργοστάσιο δεν διαφέρει πολύ από αυτή ενός στρατιώτη. Οι εργαζόμενοι είναι παντού και πάντα επιτηρούμενοι είτε από το προσωπικό ασφαλείας που κυκλοφορεί στους εξωτερικούς χώρους με ποδήλατα είτε από τις κάμερες που καταγράφουν κάθε κίνηση στους κοιτώνες, τα εστιατόρια ή τους χώρους διασκέδασης. Αλλωστε οι περισσότεροι εργάζονται επί 12ωρο και στο τέλος του ωραρίου δεν θέλουν τίποτε περισσότερο από το να πέσουν για ύπνο. Οταν επιτευχθούν οι στόχοι της παραγωγής οι υπάλληλοι δικαιούνται ρεπό το οποίο ξοδεύουν σε Internet καφέ, κομμωτήρια και εμπορικά καταστήματα. Ολα εντός των τειχών που περιβάλλουν τις εγκαταστάσεις της Foxconn.

Πηγή: Το Βήμα

Στην υγειά των κορόιδων ...

Η τράπεζα "ThaSouPiwToAima Bank" χρειάζεται ανακεφαλαιοποίηση .... Αλλιώς πως θα εγγυηθεί το κράτος τις καταθέσεις σου βρε βλάκα;;;
Θες να χάσεις ο κοσμάκης τα λεφτά που έχει στην τράπεζα ?? Ντιπ άσχετος είσαι από οικονομικά??

Τι εννοείς γιατί χρειάζεται η "Listro Bank" ανακεφαλαιοποίηση;;; Είσαι κακοπροαίρετος πάντως αν πιστεύεις ότι τα μεγαλοστελέχη δίνουν κάτι εκατομμύρια ή δις μπόνους στους εαυτούς τους.

Είναι σαν να μου λες ότι ο περιπτεράς έδωσε ότι είχε κ δεν είχε να πάρει μια μερσεντες και τώρα δεν έχει να πληρώσει τον Μάκη για τη βραδινή βάρδια και θα πρέπει το κράτος να δώσει λεφτά στον περιπτερά για να μην απολυθεί ο Μάκης.. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια....

Α και κάτι άσχετο.. ο καπιταλισμός γαμάει κ δέρνει.ο καπιταλισμός είναι δίκαιος , ο καπιταλισμός είναι η μόνη λύση. Αν υπήρχε άλλη λύση θα την είχε σκεφτεί κάποιος πολιτικός και θα την είχε προτείνει μην είσαι χαζός.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν πολύ θράσος.

Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω ντοκιμαντέρ : 

http://thepiratebay.se/torrent/7839538/PBS.Independant_Lens.Park_Avenue_-_Money__Power__amp_amp__the_Americ

Υπάρχει ελπίδα!

Μετά από αρκετούς μήνες, παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποφάσισα να ξαναγράψω. Θέλω να γράψω για να μοιραστώ τους συλλογισμούς μου και να δω αν τα βλέπω εγώ όλα μαύρα ή αν είναι όλα έτσι.

Κατ' αρχάς, δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω τη σύλληψη του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη για το μεγαλύτερο λάθος που έκανε στη ζωή του, την αποκάλυψη της αλήθειας.

Μια αλήθεια που απέτυχε να μας αποκαλύψει ο τέως υπουργός οικονομικών γιατί μετά από επίθεση δράκων στο γραφείο του, δεν μπόρεσε να προστατεύσει το πολυπόθητο CD από τους φοροφυγάδες ιπτάμενους κακοποιούς.

Ο Παπακωνσταντίνου δεν ντράπηκε, βγήκε και είπε πως έχασε το CD (;) με τη λίστα Λαγκάρντ. Μα βέβαια και εμένα αν μου έδιναν απόρρητα στοιχεία για οικονομικά εγκλήματα : 1ον θα τα είχα σε ΕΝΑ CD το οποίο θα πετούσα στο γραφείο μου μαζί με τα κλειδιά μου αφού γυρνούσα απ'έξω και 2ον το ότι το έχασε μου θυμίζει αντίδραση παιδιού δημοτικού που δεν έκανε τις ασκήσεις του και λέει ότι έχασε το τετράδιο του (και γαμώ τις παρομοιώσεις).

Στη συνέχεια, μετά από έρευνες εκσυγχρονίστηκαν,αλλά , η μεταφορά δεδομένων μέσω ενιαίου σειριακού δίαυλου ή κοινώς USB, ήταν ριψοκίνδυνη γιατί λογικά η λίστα έχει πειραχθεί σύμφωνα με τον Μπένι. Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Από που να πιαστείς...; Από τη μία τα συγκαλύπτουν, από την άλλη τα αποκαλύπτουν αλλά τους φιμώνουν. Δεν υπάρχει ελπίδα. Καμία.
.
.
.
.
.
.
Μα καλά τι λέω ; Είναι δυνατόν ; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει ελπίδα ; Η ελπίδα είναι μία, έχει ξυρισμένο κεφάλι, μαύρα ρούχα και χαιρετάει με έκταση του δεξιού χεριού έχοντας ανοιχτή την παλάμη. Δεν έχει και πολλά επιχειρήματα, (γιατί δεν μπορεί να μιλήσει σωστά) αλλά έχει μπράτσα και δέρνει . Δέρνει αυτούς που μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Τους μελαμψούς. Είτε είναι εγκληματίες είτε όχι...αλλά ας τους διώξει γιατί εγώ είμαι Έλληνας και μου παίρνουν τη δουλειά.
.
.
.
.
.
.
Μα τώρα που το ξανασκέφτομαι...το 1940 αυτοί που πολέμησαν οι πρόγονοι μας, ΕΙΧΑΝ ξυρισμένα κεφάλια, ΜΙΣΟΥΣΑΝ τους διαφορετικούς και προκάλεσαν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο...
.
.
.
.
.
.
Μα τώρα που το ξανα-ξανασκέφτομαι, το χέρι του Χίτλερ κατά τον χαιρετισμό ήταν πιο ψηλά, της ελπίδας μας το χέρι είναι πιο χαμηλά!

ΟΥΦ...

Παρασύρθηκα από τους εθνοπροδότες-ανθέλληνες-αναρχοάπλυτους και για μια στιγμή νόμιζα ότι η ελπίδα μου είναι αυτό που πολεμούσε ο παππούς μου...


Εις το επανιδείν,

Inkognitos

Μετριότητες

Στα πλαίσια των καλών μου προθέσεων και της πίστης μου απέναντι στον αδικημένο και πολύπαθο λαό μας, βρήκα κάποια στιγμή τον...

εαυτό μου να πιστεύει αυτά που κάποτε διάβαζε σε βιβλία ιστορίας του δημοτικού. Οι Έλληνες,οι δραστήριοι έμποροι, οι Έλληνες,οι απίστευτα εφευρετικοί, οι Έλληνες,που κατάκτησαν και γύρισαν τον κόσμο.

Οι Αρχαίοι Έλληνες.

Οι τωρινοί;

Προφανώς και δεν μπορούν να 'ναι όλοι το ίδιο δραστήριοι, το ίδιο εφευρετικοί, πολυμήχανοι, επιχειρηματικοί και ανταγωνιστικοί.

Αλλά σίγουρα δεν είναι όσο δραστήριοι,εφευρετικοί και πολυμήχανοι θα μπορούσαν να είναι έξω από την Ελλάδα.

Γιατί η χώρα μας κατάφερε τα τελευταία χρόνια κάτι εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο. Κακώς εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο .

Κατάφερε να σπρώχνει τους καλούς να γίνουν μέτριοι και τους μέτριους να κατρακυλήσουν παρακάτω.

Σχολείο: Απουσία αξιολόγησης , διάκρισης, κινήτρου

Για άλλη μια φορά, και ακράδαντα πιστεύοντας ότι όλα τα καλά και τα κακά ξεκινάνε από εκεί, θα αρχίσω με το κεφάλαιο παιδεία. Έχω κι εγώ τα βιώματα μου, αλλά συγχωρείστε με.

Από την καθηγήτρια του γυμνασίου που ξεκινάει την χρονιά επαναλαμβάνοντας την προπαίδεια(δεν φταίει αυτή βέβαια αλλά θα φτάσουμε και σ' αυτό), από τον μαθητή της τρίτης Λυκείου που του εξηγούν διαίρεση με διψήφιο διαιρέτη, από την εισαγωγή μαθητών σε Ανώτατες σχολές με βαθμούς κάτω από το 5-να ναι καλά οι ειδικές κατηγορίες-, και ερωτήσεις στα πλαίσια πανεπιστημιακών μαθημάτων που πλησιάζουν επίπεδα αντίληψης κάτω από το μηδέν δηλώνω απερίφραστα ότι έχω περάσει τουλάχιστον 6 χρόνια στην δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση ακούγοντας πολλαπλώς γνώσεις δημοτικού να επαναλαμβάνονται, για να μας βρίσκει ομαδικώς η νέα χρονιά με κομμάτια της ύλης της προηγούμενης χρονιάς που ποτέ δεν διδάχθηκε αλλά θεωρείτο πλέον αυτονόητη.

Ο μαθητής, ο κακόμοιρος αυτός μαθητής που κουτσά στραβά έφτασε στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, ή στην εξέταση των πανελλαδικών και δεν έχει μάθει ποτέ του να υπολογίζει την έκπτωση από τη μπλούζα που θα πάει να αγοράσει, θεωρείται αδικημένος και θύμα ρατσισμού, σαδισμού, προπαγάνδας, πολιτικών σκοπιμοτήτων και ό,τι άλλου δεινού μπορεί να βρει ένα ανθρώπινο πλάσμα, άμα γίνει πρόταση για τάξεις δύο ταχυτήτων, αλλά το να συνεχίσει κουτσά στραβά μαζί με τους άλλους, να είναι καταδικασμένος να ακολουθεί με το ζόρι όλη του τη ζωή είναι απολύτως κοινωνικά και ανθρωπιστικά αποδεκτό.

Και για να προλάβω σχόλια του τύπου, άμα κάποιος δεν ήτανε ''καλός μαθητής'' δεν σημαίνει ότι είναι χαζός/ανίκανος/μέτριος άνθρωπος, δεν λέω τίποτα απ'όλα αυτά. Μιλάω για γνώσεις απαραίτητες στην καθημερινή ζωή, που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητες, και που τις χρειάζεσαι είτε ως σύζυγος εισοδηματία που το μεγαλύτερο άγχος σου είναι αν πέτυχε η βαφή, είτε ως η μεγαλύτερη διάνοια του κόσμου.

Φυσικά για όλα αυτά φταίει σε τεράστιο βαθμό η ποιότητα της εκπαίδευσης. Η οποία όμως όσο καλή και να είναι από μόνη της δεν πετυχαίνει τάξης μιας ταχύτητας.

Και ξεκίνησα μ' αυτή την κατηγορία μαθητή, γιατί σ' αυτή την κατηγορία αναπτύσσεται μια τεράστια συμπάθεια. Ο καλός είναι καλός, θα τα κάνει μόνος του. Δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε μαζί του. Κι αφού είναι καλός μωρέ θα 'χει και τα προβλήματά του λυμένα κατά βάση. Ενώ το άλλο το παιδάκι μπορεί να μην έχει να φάει, να δουλεύει, να μην έχει λεφτά για φροντιστήριο, να αντιμετωπίζει δυσκολίες. ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ. Δεν πάει καθόλου έτσι. Και δεν μπαίνω καν στην διαδικασία για παραδείγματα. Η προσπάθεια και η επίδοση δεν είναι ανάλογη του εισοδήματος πάντα. Και δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να συνδέει αυτά τα δύο. Αντιθέτως υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα κι από τις δύο πλευρές που διαψεύδουν τέτοιους μύθους.

Ενώ λοιπόν αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια τον κάτω του μέτριου σε επίδοση μαθητή, μιας και για σχολείο μιλάμε, δεν θέλουμε να τον βοηθήσουμε ξεχωριστά, να διδαχτεί από το επίπεδο που βρίσκεται και να μπορεί επιτέλους να παρακολουθεί ένα μάθημα στα μέτρα του (αντί να χει προ πολλού στο μυαλό του το παιχνίδι για χαμένο), και τον ανακατεύουμε με τους υπόλοιπους αναγκάζοντας τον καθηγητή να του μπαλώσει αποσπασματικές γνώσεις που έπρεπε να είχαν εμπεδωθεί πριν χρόνια, ο μαθητής που ενδιαφέρεται αρχίζει και βαριέται. Δεν έχει ανάγκη να φτάσει στο έπακρο των δυνατοτήτων του, αφού με πολύ μικρότερο ποσοστό είναι στο επίπεδο που επαρκεί για είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Ενώ θα μπορούσε να 'ναι ακόμα καλύτερος.

Για να μην ανοίξω ένα ακόμα πιο μεγάλο θέμα. Ότι δεν δίνεται η δυνατότητα να αναπτύξει κανένας τα ταλέντα του πέρα από τα μαθήματα του σχολείου.Ταλέντα διαφορετικά για τον καθένα, ταλέντα που μπορούν να τον κάνουν να διαπρέψει, ταλέντα που τον αναδεικνύουν μέσα από την εξίσωση του προγράμματος σπουδών. Δεν είναι όλων το μέλλον στην ιατρική και στη δικηγορία. Δεν γίνεσαι άξιος μόνο εκεί.

Ο δημόσιος υπάλληλος : Απουσία αξιολόγησης , διάκρισης, κινήτρου

Ο καθηγητής

Φαντάζομαι όλοι μας κάποτε είχαμε στο σχολείο έναν καθηγητή που ήταν νεότερος, ορεξάτος και ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ. Ήταν ο άνθρωπος που έτρεχε σε δύο με τρία σχολεία, έφερνε σημειώσεις, αναγκαζόταν να διδάξει σε 10 διαφορετικά τμήματα, 5 διαφορετικά μαθήματα που του πλασάρανε οι μόνιμοι συνάδελφοί του γιατί δεν τα γουστάρανε και παρόλα αυτά παρήγαγε σε μια διδακτική ώρα όσο έργο άλλοι κάνανε να παράγουν ένα τετράμηνο.

Και έπαιρνε γι' αυτό το έργο...κάτι λιγότερο από τρεις,γιατί τις εξήντα τις έδινε στην βενζίνη και στα μεταφορικά.

Την ίδια στιγμή όλοι είχαμε κι έναν καθηγητή που αν και ήτανε στα πρώτα ήντα, βαριότανε, καλαμπούριζε αντί να κάνει μάθημα σε αναλογία 8 προς 1 και μέτραγε τους μήνες για την σύνταξη. Επαναλαμβάνω, ώντας στα πρώτα ήντα.

Και σε ζόριζε κι όλας άμα ήθελε στους βαθμούς τόσο ώστε να πειστούν οι γονείς ότι χρειάζεσαι ιδιαίτερα τα οποία χρέωνε όσο 10 φροντιστήρια.

Ενώ, έπαιρνε τον μεγαλύτερο μισθό στο σχολείο.

Αυτά κάνει λοιπόν η έλλειψη αξιολόγησης στους εργαζόμενους στα σχολεία.

Για να μην αρχίσω για τους διευθυντές που αλλάζουνε κάθε φορά που ανεβαίνει καινούρια κυβέρνηση και συγχυστώ.

Μην πω και για ορισμένους καθηγητές Πανεπιστημίου και συγχυστώ ακόμα περισσότερο.

Ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας

Ήτανε μια φορά ένας καινούριος υπάλληλος σε μια δημόσια υπηρεσία και του ζητήσανε να μην βγάζει τόση δουλειά τη μέρα γιατί χαλάει τη πιάτσα. Να βγάζει το 1/50 από αυτό ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ για να μην έχουνε πρόβλημα οι υπόλοιποι που δεν δουλεύουν τόσο γρήγορα γιατί βαριούνται/δεν μπορούν/αρρώστησε το χαμστεράκι τους και είναι συναισθηματικά φορτισμένοι. Άλλωστε τα λεφτά τόσα θα 'ναι, και προαγωγή έτσι δεν παίρνεις, του είπανε.

Ο υπάλληλος στις μεταφορές

Ο οδηγός του λεωφορείου δεν έχει κανένα λόγο να μην καπνίσει την ώρα που οδηγεί. Δεν έχει κανένα κίνητρο ή απαγόρευση για να είναι σωστός στη δουλειά του. Νομικά. Προφανώς από ένα σημείο και μετά τεράστιο ρόλο παίζουν τα ποσοστά γαιδουροσύνης του άλλου.

Ο εκδότης εισιτηρίων δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να απαντήσει στο καλημέρα σου, εννοώ εκτός από το λοξό βλέμμα που υποδηλώνει ότι με κάποιον τρόπο χαμογελώντας του διατάρραξες το πεδίο ενέργειας.

Ο εκδότης εισιτηρίων δεν χρειάστηκε να πληροί καμία προϋπόθεση για να πάρει τη δουλεία αυτή, τουλάχιστον καμία προυπόθεση που να εξασφαλίζει ότι στα χειρόγραφα εισιτήρια που κόβει το ''φοιτητικό'' γράφεται έτσι κι όχι έτσι : ''φητιτικο''.

Επίσης τίποτα δεν τον υποχρεώνει να σταματήσει το κουτσομπολιό με τη γειτόνισσα, στον τοπικό σταθμό του ΟΣΕ και να γράψει το παραπάνω εισιτήριο.Χειρόγραφο εισιτήριο για αστική διαδρομή. Άλλο κι αυτό. Στο μέλλον προβλέπω να μας βάζουνε σφραγιδούλες στα χέρια για να μπούμε στα τρένα. Γρήγορο και απαλλαγμένο από την παράλογη εξάρτηση μας από την χαζοεφεύρεση του Γουτεμβέργιου.

Την ίδια στιγμή ο εργαζόμενος που είναι εντάξει στη δουλειά του, το έργο του είναι πολλαπλασίως πιο πολύπλοκο, πιο δύσκολο και απαιτητικό, που έχει βιογραφικό σελίδων μπορεί να παίρνει το ένα 10 του μισθού κάποιου χωρίς εξειδίκευση, γνώση και αξία για τη θέση, μιας και τα κριτήρια μέχρι τώρα(;) ήταν η παλαιότητα, το μέσο, το χρώμα στο ψηφοδέλτιο και ο μπάρμπας στην Κορώνη.

Προφανώς καμία σχέση δεν έχει ο ιδιωτικός τομέας, που ταίζει όλους αυτούς.Που για να βρεις δουλειά εκεί ως γυναίκα πρέπει να πας χαρτιά επιβεβαίωσης στείρωσης- όχι ότι ως άντρας έχεις λυμένα τα προβληματά σου,εννοείται-. Όπου η λέξη άδεια είναι άγνωστη, και δεν μιλάω για διακοπές και που άμα τύχει να 'σαι μικρομεσαίος επιχειρηματίας πρέπει να πάρεις απόφαση ότι θα δουλεύεις για πάντα και δεν μπορείς να 'σαι σίγουρος αν θα υπάρχει η επιχείρηση σου την επόμενη μέρα.

Τηλεόραση: ή αλλιώς, οι φελλοί επιπλέουν

Τα τελευταία χρόνια βλέπω τηλεόραση επετειακά, μια φορά το εξάμηνο μόνο για να λυπηθώ τον εαυτό μου και την ανθρωπότητα για τα πέντε λεπτά που άντεξα μπροστά της.

Είμαστε σοβαροί; έχει απομείνει έστω και ένα εγκεφαλικό κύτταρο σ' όλους αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν χρόνο από τη ζωή τους σ αυτό το κουτί αποβλάκωσης;

Παλαιότερα πίστευα ότι τα δεινά της τηλεόρασης ήταν η έλλειψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας, η προπαγάνδα, η επιλεκτική ενημέρωση. Τώρα το 90% των ανθρώπων που εκτίθενται εκεί δεν μπορούν να προφέρουν τα από πάνω.

Και προφανώς αυτό είναι εις βάρος των σωστών επαγγελματιών, που είτε μετριούνται στα δάχτυλα, είτε τους απέβαλλε αυτό το σάπιο σύστημα γιατί δεν ήταν ''δικοί του''.

Μέτριο κοινό-εξευτελιστικά προγράμματα.

Όταν το τηλεπαιχνίδι γνώσεων έχει εκλείψει και τη θέση του έχουν πάρει ριάλιτι ξεκατινιάσματος, όταν οι αξιόλογες Ελληνικές παραγωγές κάνουν εμφανίσεις κάθε Ολυμπιάδα και στη θέση τους έχουμε αγοράσει όλα τα σκουπίδια της γείτονος χώρας, όταν μας ενημερώνουν αποβράσματα που πριν λίγα χρόνια αποδείχθηκαν ένοχοι για ζημιές εκατομμυρίων ευρώ εις βάρος μας, απλά μας λυπάμαι.

Πολιτικοί: ή αλλιώς, κάτι άλλο μη ευπρεπές που επιπλέει

Μπορεί κανείς να πει ένα εκατομμύριο πράγματα για τους πολιτικούς μας. Και να έχει δίκιο. Αλλά αν από τα χειρότερα κριτήρια επιλογής πολιτικών προσώπων είναι αυτό της Ιταλίας, που έχει γεμίσει το κοινοβούλιο πορνοστάρ, θα πω εντάξει, τουλάχιστον οι άνθρωποι έχουν χιούμορ. Εμείς παίζουμε μπάλα σε άλλα γήπεδα. Έχουμε ξεφύγει του συναγωνισμού. Γιατί για να έχει ένας λαός βουλευτές τον Μπουμπούκο,να φλερτάρει σοβαρά με την έδρα η γυναίκα που χαστούκισε τη Λιάνη (αυτή είναι η ιδιότητά της, ΜΟΝΟ) , άτομα που πληρώνονται για να βλέπουν μπάσκετ στο αναψυκτήριο με τους χρυσούς πολυελαίους εν ώρα συνεδρίασης, που κοιμούνται στα έδρανα, που εμφανίζονται μεθυσμένοι, που ουρλιάζουνε λες κι έχουνε βγάλει για βοσκή το κοπάδι με τις κατσίκες, που δεν μπορούν να πειθαρχήσουν ούτε σ'αυτό το αναθεματισμένο πεντάλεπτο που μιλάνε, ε είμαστε για κλάματα.

Και είμαστε για κλάματα όχι μόνο γι αυτό. Αλλά γιατί έχουμε σπουδαίους ανθρώπους που διαπρέπουνε στο εξωτερικό γιατί εμείς τους διώξαμε πρακτικά και άμα τους θυμηθούμε θα 'ναι για να συμβουλεύσουν αυτά τα ζώα που ο λαός επανεκλέγει και μόνον όταν τα μπατζάκια μας έχουν απανθρακωθεί πλέον τελείως.

Ομοίως πάει για τις έδρες των Πανεπιστημίων. Αλλά ας μην αρχίσω και μ' αυτό.

Είμαστε οπαδοί της μετριότητας λοιπόν. Αυτό δείχνουμε τουλάχιστον. Μας έχουν κάνει μέτριους, γίναμε μόνοι μας; δεν ξέρω. Και νιώθουμε πιο άνετα να 'χουμε μέτριους πάνω από το κεφάλι μας. Μέτριους δημόσιους υπαλλήλους, μέτριους κυβερνώντες και να ξεκινάμε τη μέρα μας με χαζές ξανθιές που πίνουνε καφέ μαζί μας. Και το βράδυ να τις κοροϊδεύουμε για να νιώσουμε ότι εμείς είμαστε πιο έξυπνοι απ΄αυτές. Μαντέψε έξυπνε, άλλος πληρώνεται.

Κι αυτή είναι η απάντηση μου γιατί οι Έλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό.

Εδώ επιβιώνεις ως μέτριος και διαπρέπεις ως πονηρός.

Εκεί είναι άλλες οι απαιτήσεις.

Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, μπορούμε να τα καταφέρουμε εδώ; Εγώ λέω ναι.

Θέλουμε όμως;Τώρα είναι η ευκαιρία μας.

ΠΗΓΗ: Ilektras.blogspot.com

Ο καλύτερος αισθητήρας παρκαρίσματος!

Εύχρηστος, φθηνός και αποτελεσματικός!

ΠΗΓΗ: tromaktiko.blogspot.com

Ελληνική Οικογένεια

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια. Είναι ο αγαπηµένος µου µπαµπάς, η αγαπηµένη µου µαµά, ο αγαπηµένος µου αδελφός. Τον αγαπηµένο µου µπαµπά δεν….τον ßλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα µεσάνυχτα.

Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 µ. µ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω – γύρω το τετράγωνο µέχρι να ßρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούµενος και καθόλου δεν µοιάζει µε τους µπαµπάδες των διαφηµίσεων που µπαίνουν µέσα µε δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εµάς λέει: «Άι σιχτίρι,το κωλοκράτος µου µέσα!!» και ßροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπηµένη µου µαµά δεν τη ßλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι µε το λεωφορείο. Και µετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, µαγειρεύει και ßρίζει τον µπαµπά που δεν πήρε τυρί τριµµένο από το σούπερ µάρκετ. Και δεν µοιάζει καθόλου µε τις µαµάδες των διαφηµίσεων, γιατί δεν µαγειρεύει ßαµµένη ούτε µε ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουµε το µπλουζάκι µε σοκολάτες δεν γελάει χαρούµενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά µας λέει: «Ε, ßέßαια. Άµα έχετε τη δουλάρα!! Άντε ßγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέµε, την τύχη µου που στραßώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπηµένο µου αδελφό δεν τον ßλέπω ποτέ, γιατί λείπουµε κι οι δυο στο σχολείο και µετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και µετά κλείνεται στο δωµάτιό του και µετά ανοίγει το κοµπιούτερ του και µετά ψάχνει γυµνές κυρίες και µετά τις ßρίσκει και µετά χαίρεται.

Ο µπαµπάς µου, η µαµά µου, ο αδελφός µου κι εγώ είµαστε µια πολύ αγαπηµένη οικογένεια και κάθε Κυριακή µεσηµέρι κάνουµε ένα πολύ αγαπηµένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουµε όλο τον χρόνο να τσακωθούµε µεταξύ µας. Ο µπαµπάς µαλώνει τον αδελφό µου που δεν διαßάζει αρκετά και µετά µαλώνει εµένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και µετά η µαµά µαλώνει τον µπαµπά µου γιατί µας µαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και µετά η µαµά µου µαλώνει τον αδελφό µου που πετάει τα µποξεράκια του στη µοκέτα κι έχει και τη µέση της και µετά µαλώνει εµένα που θέλω να µου πάρουνε κινητό. Και µου λέει: «Έκανε κι η µύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 µέρες µικρότερη;». Κι η µαµά µου µού λέει: «Δεν µε νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εµένα µε νοιάζει τι κάνει το δικό µου το παιδί». Και φωνάζει και ο µπαµπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η µαµά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουµε». Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να µη σ’ άκουσαν!». Κι η µαµά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν µιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται µόνο τα πιρούνια, τα µαχαίρια κι ο αδελφός µου που κάνει κλάπα κλούπα µε τη γλώσσα του. Κι η µαµά τού λέει: «Δεν µπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός µου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η µαµά µου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουµε». Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Μπορείς να σταµατήσεις µία στιγµή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το µπουρ µπουρ µπουρ, µες στ´ αυτί µου;; Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η µαµά µου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κοµµάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ µέσα, µια καλή κουßέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι ο µπαµπάς µου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες». Κι η µαµά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που µας χρωστάγανε, µας πήραν και το ßόδι». Kι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαµε ßόδι και µας το πήρανε;». Κι ο αδελφός µου µού λέει: «Είσαι µαλακισµένο». Κι εγώ ßάζω τα κλάµατα και λέω: «Με λέει µαλακισµένο!!!». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου µαλακισµένο». Κι ο αδελφός µου λέει: «Αφού είναι!» Κι η µαµά µου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ µέσα!». Κι ο αδελφός µου της λέει: «Όταν τις λέει ο µπαµπάς είναι καλά;». Κι η µαµά µου λέει στον µπαµπά µου: «Ορίστε, είδες το παράδειγµα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο µπαµπάς µου λέει: «Μια µπουκιά δεν µπορούµε να φαρµακώσουµε σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η µαµά µου του λέει: «Τι µπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άµα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου µαγειρεύει η Βιßή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιßή;». Κι η µαµά λέει: «Ποια είναι η Βιßή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιßή, Μανώλη». Κι ο πατέρας µου λέει: «Η κυρία Βιßή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος κι η µάνα σας είναι µια τρελή γυναίκα». Κι η µαµά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουµε µεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιßή είναι µια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο µπαµπάς λέει: «Γυρίζουµε µεσάνυχτα, διότι τα µεσάνυχτα ßρίσκουµε να παρκάρουµε. Άντε να δούµε πού θα φτάσει ο πληθωρισµός πια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ». Κι ο µπαµπάς της λέει: «Τι θα µου ´λεγες εσύ;». Κι η µαµά του λέει: «Το δισάκι µου στον ώµο, για τον δρόµο, για τον δρόµο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η ßροχή χαλάζι, δεν µε νοιάζει, δεν µε νοιάζει ει ει ει ει ». Κι ο µπαµπάς κι η µαµά µού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταµατάω.

ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ µια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός µου λέει: «Έφαγα, πάω µέσα». Κι ο µπαµπάς µου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώµε όλοι µαζί σαν οικογένεια». Κι η µαµά µου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι». Και καθόµαστε όλοι εκεί που καθόµαστε.

Noam Chomsky: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν έγινε τυχαία.

Και στις δέκα τεχνικές θα αναγνωρίσει κανείς τη δική του καθημερινότητα, τη δική του πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια της ευημερίας μας. Δικαίως συμπεραίνει κανείς ότι όλα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχαν σχεδιάσει.

Όλες οι τεχνικές εφαρμόστηκαν πάνω μας και σήμερα πια μπορούμε να πούμε ότι αποδειχθήκαμε τα ιδανικά πειραματόζωα!

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ενός αδιάκοπου καταιγισμού διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών. Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομία, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται• να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί. Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα• τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτ’απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρ ό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους»

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!..

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας. Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους..

Δύσκολος καιρός για...... ιδεολόγους. (Μέρος 1ο)

Δύσκολοι καιροί...έχει τελειώσει πλέον η υπομονή των ανθρώπων. Εκνευρισμός, γκρίνια, μα το καλύτερο μου είναι όταν βρίσκομαι δίπλα σε "πηγαδάκι" που έχει ως θέμα την κρίση, την κοινωνία, την Ελλάδα όπως και να το κάνουμε, γιατί ξέρουμε ότι όλες αυτές οι συζητήσεις καταλήγουν στα κομματικά-ιδεολογικά. Αναπόφευκτο παραδέξου το! Τέλος ο πρόλογος λοιπόν, θέλω να γράψω σε αυτό το άρθρο δυο λόγια για τον ''ιδεολόγο" ΄Ελληνα χωρίς να κάνω αναφορά (εντάξει ίσως να κάνω μία) στους αρχι-ιδεολόγους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. 

Κατ'αρχάς ας παραδεχτούμε πως το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτή την χώρα δεν έχουν παιδεία, στη συνέχεια ας παραδεχτούμε πως το μεγαλύτερο μέρος αυτών που έχουν έστω την στοιχειώδη παιδεία, δεν έχουν πολιτική παιδεία. Και όπως αυτό δεν είναι ψέματα, δεν είναι και εξ ολοκλήρου δικό μας λάθος. (βλ. παιδεία)

Τώρα ας εξετάσουμε δυο έννοιες, την απολιτικοποίηση και την πολιτικοποίηση : 

Πολιτικοποίηση, είναι η δημιουργία συνείδησης του πολίτη για την κοινωνική και οικονομική υποδομή της πολιτικής ομάδας που κυβερνά τον τόπο, για τον κοινωνικό κι οικονομικό προσανατολισμό της εξουσίας, για τη θέση του μέσα στην πολιτική πορεία της χώρας και για τις δυνατότητές του να επηρεάσει την πορεία αυτή με τη δική του υπεύθυνη συμμετοχή στο δημόσιο βίο,  ii) σημαίνει, επίσης, την υπεύθυνη επιλογή απ’ τους ίδιους τους πολίτες των αξιότερων αντιπροσώπων του δικού τους πολιτικού προσανατολισμού για τη διαχείριση των κοινών. Ταυτίζεται, επομένως, με την ανάπτυξη της κρίσης και της διαλεκτικής σκέψης, την κατανόηση των ιδεολογικών αποχρώσεων, την ανάληψη πρωτοβουλίας μέσα στους κοινούς χώρους.

(Πηγή  www.arnos.gr)

Απολιτικοποίηση είναι η αδιαφορία για τα κοινά, η απάθεια σχετικά με τα πολιτικά ζητήματα.

Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την πολιτική : 

• Με αδιαφορία, απάθεια
• υπευθυνότητα, συμμετοχή στα κοινά με γνώμονα το κοινό καλό
• έντονα πολιτικοποιημένοι, με παρωπίδες 

Οι κύριοι φορείς κοινωνικοποίησης : 

• ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης)
• Εκπαίδευση (αυτό το σάπιο πράγμα τέλος πάντων)
• Οικογένεια ("φερέφωνα γονέων")
• Κοινωνικός περίγυρος 

Ο άνθρωπος που ξεκινάει να πολιτικοποιείται γύρω στα 17, αν καταφέρει να ξεφύγει από το να γίνει φερέφωνο των γονέων ή από το να ακολουθήσει τις 
πεποιθήσεις του μεγάλου αδερφού, θα προσπαθήσει στη συνέχεια να κρατηθεί στον 

"ίσιο δρόμο" 

χωρίς να επηρεάζεται από προπαγανδιστές καθηγητές και διάφορα άλλα ερεθίσματα στο σχολείο. Στη συνέχεια πρέπει να αγνοήσει τις παρατάξεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ταυτόχρονα να μην επηρεάζεται από τους φίλους του. Α, και όλα αυτά αφού έχει δημιουργήσει αντισώματα για τον ιό που ακούει στο όνομα ΜΜΕ (είτε τηλεόραση είτε ίντερνετ κτλ)  .  

* Ως ίσιος δρόμος περιγράφεται η πολιτική ανεξαρτησία από κόμματα ιδεολογίες και μπούρδες, δηλαδή είναι οι αποφάσεις για το κοινό καλό, το ανοιχτό μυαλό και η ευελιξία σε θέματα ψήφου.

Λόγω έκτασης το κείμενο θα παρατεθεί σε δύο μέρη. Το 2ο θα είναι έτοιμο σε ολίγες μέρες.

Εις το επανιδείν,

Inkognitos

Ποτέ μη παίζεις με το κανόνι σου κοντά σε σπίτι!

Όχι πως είχε κάποιος από σας σκοπό να το κάνει αλλά λέμε τώρα...

http://www.youtube.com/watch?v=fjNB-9a8aGo&feature=player_embedded

ΠΗΓΗ : tromaktiko.gr 

Ο Mr Freeman παίζει με το μυαλό σου...και του αρέσει

Κάθε φορά που βλέπω κάποιο επεισόδιο του Mr. Freeman νιώθω πολύ περίεργα. Νιώθεις σαν να σε πολιορκούν με διάφορα πράγματα για να σκεφτείς. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ο δημιουργός καταφέρνει σε κάθε φράση του  Freeman να περάσει κάποιο μήνυμα χωρίς όμως η ταχύτητα με την οποία μιλάει και το περιεχόμενο των μηνυμάτων να βοηθάνε στην κατανόηση αυτών. Επομένως είναι λογικό να χρειάζεται να το δεις και να το ξαναδείς για "πιάσεις" κρυμμένα μηνύματα. 

Στην συνέχεια παραθέτω ένα από τα καλύτερα επεισόδια του αινιγματικού "ξερόλα"  Mr. Freeman .

Φιλική συμβουλή : Προσπάθησε να παρατηρείς τα πάντα στο βίντεο.

Εις το επανιδείν