Πέμπτη μέρα λοιπόν τις συγκέντρωσης στον λευκό πύργο. Φαίνονται όλα να μπαίνουν σε μια σειρά. Μπάινουν σιγά σιγά τα θεμέλια για να επιτύχουμε αυτό που όλοι θέλουμε. Λείπει όμως μέρος του βασικού συστατικού...ο κόσμος!
Αφού η βροχή ήταν ανίκανη να μας διαλύσει αποφασίσαμε να κάνουμε μια μίνι πορεία κατα μήκος της παραλίας προσπαθώντας με συνθήματα να παρακινήσουμε τους υπόλοιπους που απολάμβαναν τον καφέ τους στις καφετέριες, να έρθουν μαζί μας. Δυστυχώς αποτύχαμε...Ο κόσμος μας κοίταζε επικριτικά, άλλοι έβγαζαν κάμερες απαθανατίζοντας την σκηνή που προσπαθούσαμε να τους ξεσηκώσουμε!
Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να μην νοιάζονται για κάτι που μας αφορά όλους. Ναι, και εγώ ήμουν ένας από αυτούς, όμως λίγο πριν την καταστροφή έρχεται η ώρα της αφύπνισης...ή έτσι πιστεύω επειδή δεν θέλω να δω το ζοφερό μέλλον που διαγράφεται. Οι τύψεις που τους δημιουργήσαμε πρέπει να διαρκούν περίπου 5 λεπτά μόνο δυστυχώς. Το κλειδί είναι όμως να σας έχουμε μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα, όχι γιατί σας δημιουργούμε τύψεις, αλλά γιατί έχετε συνηδειτοποιήσει την άσχημη κατάσταση του τώρα και την τραγικότητα του αύριο. Άλλωστε οι τύψεις δεν πιάνουν στους ανθρώπους όπως υποστήριξα και πριν.
Όσο για αυτούς που διαφωνούν με τον τρόπο διαμαρτυρίας, να ξέρουν ότι όλα θα γίνουν στην ώρα τους, τώρα απλά βάζουμε τα θεμέλια...
Μακάρι να μπορούσαμε να αγωνιστούμε και για σας αλλά αυτός ο αγώνας είναι πολύ διαφορετικός και το μόνο αποτέλεσμα είναι η νίκη...
Γιατί η απάθεια είναι σαν την βαρύτητα, μας τραβάει όλους προς τα κάτω...
Ή κερδίζουμε συλλογικά ή χάνουμε ατομικά...
Hey you! dont tell me there is no hope at all
TOGETHER WE STAND, DIVIDED WE FALL...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου